Oneerlijk!
Oneerlijkheid! Ik kan er niet zo goed tegen. Ik vind het oneerlijk dat ik kinderen in mijn praktijk begeleid die al ouder zijn. Waarom hebben ze eerder niet gekregen wat ze wellicht nodig hadden, waardoor mijn hulp nu misschien onnodig was geweest?
Waarom…. Ik kan er een heleboel bedenken, maar het lost weinig op.
Wat wel helpt, is denken in mogelijkheden. Wat kan ik nu doen om dit systeem enigszins te veranderen? Het grote systeem verander ik niet in mijn eentje. Maar ik kan wel invloed uitoefenen op mijn directe omgeving en daarmee misschien het grote systeem wel bereiken.
En dat bracht mij bij het jonge kind. Want jong geleerd is oud gedaan. Wat jij als ouder voorleeft, gaat je kind overnemen. Je hebt als ouder een hele grote rol in het leven van je kind. En dus ook in de ontwikkeling van je kind. En als jij je kind al vanaf jongs af aan leert om zelf na te denken over de dingen en dat denkvermogen steeds weer weet aan te zetten, gaat je kind heel anders het schoolse leven in. En dus wilde ik ook graag iets met het jonge kind gaan doen. Om zowel ouders als kinderen een steuntje in de rug te bieden en daarmee misschien wel te voorkomen dat er later hulp nodig is bij het schoolse leren.
En zo ben ik gestart met het dreumesspelen. Om heerlijk te kunnen spelen met uitdagend en ‘ander’ speelgoed dan je waarschijnlijk thuis in de kast hebt staan, om andere ouders te ontmoeten terwijl je ondertussen quality-time met je kind hebt, maar ook om je spelenderwijs handvaten te kunnen geven om zo nóg meer uit de ontwikkeling van je kind te halen. Op de foto bouwt de driejarige Eline voor het eerst een knikkerbaan. Ze doet dit terwijl ik alleen maar vragen stel en haar zelf laat nadenken over het proces. Het resultaat? Een goedwerkende baan en een heel tevreden en zelfstandige peuter.